Το ερώτημα είναι απλό, όταν αποκτάμε ένα πιστοποιητικό γλωσσομάθειας σημαίνει ότι έχουμε και τις αντίστοιχες γνώσεις;

Τι ακριβώς είναι το Προϊόν ;

Το προϊόν είναι οι  “Πιστοποιήσεις Γλωσσομάθειας” , τα γνωστά ως  “ Lower” και “Proficiency” , και  η Ελληνική αγορά κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ των 23 διαφορετικών πιστοποιητικών γλωσσομάθειας για το επίπεδο Β2 και 17 για το επίπεδο Γ2….

Το ερώτημα μένει στο γιατί η γνώση στην Ελλάδα είχε τόση ανάγκη να πιστοποιηθεί σε τόση έκταση και με τόση ποικιλία και τι ακριβώς σημαίνει αυτή η πιστοποίηση;

Ο λόγος είναι απλός,  έχοντας ως κύριο εργοδότη το Ελληνικό δημόσιο για πάνω από 3 δεκαετίες, σε μία χώρα όπου κανείς και τίποτα δεν αξιολογείται και με την έλευση του Α.Σ.Ε.Π ως απόλυτου κριτή , η γνώση ως γνώση ΔΕΝ ήταν πλέον το ζητούμενο και έτσι  η “γρήγορη” πιστοποίηση έγινε αυτοσκοπός.

Η γνώση των Αγγλικών μετατράπηκε σε “μόρια” για πρόσληψη στο Δημόσιο.

30 Μόρια για Β2 “ Lower” και 60 Μόρια με το Γ2 “Proficiency”.

Έτσι η Ελληνική κοινωνία μπήκε σε έναν αγώνα δρόμου συλλογής πιστοποιητικών, Αγγλικά, Γαλλικά ,  Υπολογιστών -θυμόμαστε την φρενίτιδα με το E.C.DL. Τι απέγιναν αυτά ή τα ξεχάσαμε μέσα στην κρίση;

Ήρθε όμως η κρίση για να βάλει τέλος τόσο στον Α.Σ.Ε.Π και το Κράτος – Εργοδότη όσο και το Ελληνικό όνειρο της μόνιμης και ασφαλούς εργασίας εφ’ όρου ζωής.

Και με τα νέα δεδομένα μήπως εμείς αλλάξαμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την γνώση και την πιστοποίηση;  Μάλλον όχι, θα έλεγα.

Η τόση μεγάλη ποικιλία Πιστοποιητικών επέτρεψε λοιπόν να διαφοροποιηθεί και η διδασκαλία, μιας και το να μαθαίνεις μια γλώσσα για να ανταποκριθείς στις ανάγκες ενός διαγωνίσματος είναι ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετική από το να την μαθαίνεις ως κοινωνική & επικοινωνιακή δεξιότητα.

Ένα πιστοποιητικό είναι ένα γραπτό διαγώνισμα που μπορεί να αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από ασκήσεις πολλαπλών επιλογών αλλά και ασκήσεων τις οποίες κάποιος μπορεί να “μάθει” να αντιμετωπίζει .

Είναι πια επιστημονικά τεκμηριωμένο βάση των μελετών και των ευρημάτων της Νευρο-επιστήμης και της Εκπαιδευτικής ψυχολογίας πως όταν κάνουμε ταχύρρυθμη εκπαίδευση οι πληροφορίες παραμένουν στην βραχυπρόθεσμη μνήμη για πολύ πιο σύντομο διάστημα από όταν γίνονται με βιωματικό τρόπο.

Σε αυτό λοιπόν συμβάλαμε ΟΛΟΙ, τα Κέντρα Ξένων Γλωσσών, οι εκδοτικοί οίκοι, τα ιδιαίτερα μαθήματα αλλά και συνολικά οι γονείς και η Ελληνική κοινωνία που επιδόθηκαν σε έναν αγώνα ταχύτητας και συγκέντρωσης χαρτιών, πιστοποιήσεων και μορίων.

Ήρθε λοιπόν η εποχή για επαναπροσδιορισμό & επανεξέταση των στόχων και των αναγκών των παιδιών μας.

Η παγκόσμια οικονομία είναι πια μια, ψηφιακή και μιλάει ΜΟΝΟ Αγγλικά ….

Οι δεξιότητες που απαιτούνται για την επαγγελματική επιβίωση των παιδιών μας έχουν αλλάξει και έχουν ελάχιστη σχέση με τα  Πιστοποιητικά αλλά με την απόλυτη ανάγκη του να έχουν τα παιδιά μας ΑΡΙΣΤΗ γνώση της Αγγλικής Γλώσσας σε επικοινωνιακό και πρακτικό επίπεδο.

 Οι απαιτήσεις και προσδοκίες μας ως κοινωνία δυστυχώς όμως λίγο έχουν αλλάξει.Με άλλα λόγια, “Να τελειώνει το παιδί μου με τα Αγγλικά για να αφοσιωθεί με το διάβασμα στο Λύκειο”.

Αυτό μεταφράζεται στο να πιστοποιηθεί -συνήθως έως το Β2 επίπεδο – όσο πιο γρήγορα γίνεται, να αφήσει τα Αγγλικά του για 1-3 χρόνια και να τα ξαναρχίσει αργότερα αγνοώντας τις επιπτώσεις της έλλειψης επαφής με την γλώσσα που μόνο αρνητική επίδραση  μπορεί να έχει.

Και εδώ το ερώτημα του τι γίνεται με τα Αγγλικά όταν πραγματικά θα τους χρειαστούν μένει αναπάντητο….

Η Γνώση ως Αγαθό…

Το αγαθό είναι η γνώση, και η γνώση είναι αυτό που αποκτιέται με βιωματικό τρόπο, είναι αυτό που μένει και γίνεται κτήμα του μαθητή  όταν γίνεται στον κατάλληλο μαθησιακό περιβάλλον. 

Βιωματική εκμάθηση σημαίνει και περιλαμβάνει :